Miało miejsce 12 grudnia 1455 r., 565 lat temu
W Niedźwiedzi pod Sochaczewem zmarł książę Władysław I. Przyczyną jego śmierci miała być gruźlica, rzekomo dziedziczna w rodzie Piastów mazowieckich. Zwłoki księcia zostały przewiezione do Płocka i pochowane w tamtejszej katedrze. Władysław I był najmłodszym synem Siemowita IV. Miał on dwóch braci – Siemowita V i Kazimierza II. Od 1434 r. był on samodzielnym władcą dzielnicy płockiej, a po śmierci braci w 1422 r. stał się jedynym władcą zachodniego Mazowsza, ziemi wiskiej i bełskiej. Spośród wszystkich synów Siemowita IV, Władysław był najbardziej niechętnie, a nawet wrogo nastawiony do Jagiellonów. Wrogo odnosił się również do biskupa płockiego Stanisława Pawłowskiego – stronnika królewskiego. Władysław I angażował się w o wiele większym stopniu w przyjazne stosunki z Krzyżakami niż jego bracia. Z małżeństwa z Anną Oleśnicką Władysław pozostawił dwóch synów – Siemowita VI i Władysława II. Odziedziczyli oni po ojcu ziemię płocką, płońską, zawkrzeńską i wiską. Z księstwa rawskiego otrzymali natomiast jedynie ziemie rawską. Ziemia gostynińska znalazła się bowiem w rękach Małgorzaty, żony Siemowita V, jako jej zaopatrzenie wdowie, a ziemię sochaczewską dzierżyła w tym samym charakterze ich matka, księżna Anna. Ponieważ obaj młodzi książęta, w chwili śmierci ojca byli małoletni, rządy opiekuńcze objęła księżna Anna. Równocześnie panowie mazowieccy powierzyli rządy nad Mazowszem i opiekę nad małoletnimi książętami biskupowi płockiemu Pawłowi Giżyckiemu.
Wydarzyło się 14 grudnia 1788 r., 232 lata temu
Urodził się Piotr Szembek. Studiował w Akademii Wojskowej w Berlinie. W 1806 r. w stopniu podporucznika wstąpił do armii pruskiej. W końcu tego roku przeszedł do tworzących się wojsk polskich (był m.in. adiutantem J.H. Dąbrowskiego). Brał udział w kampaniach 1807, 1809 i 1812-1813 r. W armii Królestwa Polskiego w 1815 r. awansował na stopień podpułkownika, a w 1817 r. został dowódcą 1 pułku strzelców pieszych. W 1820 r. został pułkownikiem, a w 1829 r. generałem brygady. Dowodził 3 brygadą piechoty, której sztab mieścił się w Sochaczewie. Był pierwszym generałem służby czynnej, który po wybuchu powstania listopadowego przeszedł na jego stronę. Maszerując z 1 pułkiem strzelców pieszych z Sochaczewa do Warszawy swoim działaniem ułatwił agitację zwolennikom powstania. 2 grudnia 1830 r. wkroczył z pułkiem do Warszawy popierając powstanie, czym zyskał wielką popularność wśród społeczeństwa. Po złożeniu przez Chłopickiego dyktatury (20.01.1831 r.) należał do kandydatów na stanowisko wodza naczelnego. W styczniu 1831 r. został dowódcą 4 Dywizji Piechoty. Był jednym z wybitniejszych dowódców powstania. Szykany nowego wodza naczelnego gen. Jana Skrzyneckiego zmusiły Szembeka do dymisji 17 marca 1831 r. Po upadku powstania osiadł w swoim majątku w Poznańskiem. Zmarł w 1866r.
Miało miejsce 15 grudnia 1980 r., 40 lat temu
Kuria Metropolitarna erygowała parafię pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Boryszewie. Dekret wszedł w życie 1 stycznia 1981 r. W skład nowej parafii weszły tereny od ul. Licealnej do rzeki Pisi oraz wsie – Duranów, Andrzejów, Janówek Duranowski, Sielice, Rokotów i Kolonia. Granice parafii wyznaczały rzeki Bzura, Pisia i szosa żyrardowska. W 1981 r. w parafii rozpoczęto budowę nowego kościoła.
Miało miejsce 18 grudnia 1474 r., 545 lat temu
Księżna Anna, żona Władysława I poświadczyła sprzedaż młyna w Sochaczewie wraz z trzecia miarą zboża Janowi Zawiejszy za sumę 103,5 groszy. Po śmierci Siemowita VI i Władysława II w 1462 r. księżna objęła rządy na ziemi sochaczewskiej. Podczas swych rządów w Sochaczewie księżna Anna nie wykazywała żadnych ambicji politycznych i trzymała się z dala od machinacji Piastów mazowieckich. Nie popierała też oficjalnie ich roszczeń do księstwa rawskiego. Prowadziła natomiast ożywiona działalność gospodarczą. 4 lipca 1462 r. założyła wieś Humino, 21 marca 1474 r. zezwoliła na budowę młyna w Jaktorowie na rzece Kuklówce, ufundowała też ołtarz w kościele parafialnym w Sochaczewie. W lutym 1476 r. księżna Anna przekazała ziemię sochaczewską Królowi Kazimierzowi Jagiellończykowi, który wcielił ją do korony. W zamian król nadał księżnej powiat kolski z miastami Kołem i Brdowem oraz przyległościami. W ziemi sochaczewskiej nadał jej zaś na nowo miasto Bolimów, Wiskitki oraz wsie: Miedniewska Wola, Czerwona Niwa, Humin wraz z folwarkiem Guzów oraz daniny miodowe z Jaktorowa i Kozłowic. Ponadto król zobowiązał się w przeciągu 4 lat wykupić z rak Jadwigi, zony starosty kaliskiego Bartłomieja z Iwanowic, miasto Mszczonów wraz ze wsią Zator i oddać je księżnej Annie, a w razie nie wypełnienia tego zobowiązania księżna miała otrzymać prawa do wsi Kaski leżącej również w ziemi sochaczewskiej. Po oddaniu ziemi sochaczewskiej królowi, księżna Anna przeniosła się do nadanego jej Koła, gdzie zmarła po 15 lipca 1482 r.
24 grudnia 1820 r., 200 lat temu miało miejsce
Postanowieniem Rady Administracyjnej Królestwa Polskiego klasztor dominikanek w Sochaczewie przekazano Komisji Rządowej Wojny. W gmachu tym urządzono lazaret, pomieszczeniu sztabu i mieszkania dowódców. Stojący obok murowany kościół dominikanek, zbudowany w 1755 r. przez podkomorzego sochaczewskiego Walentego Łuszczewskiego, zamieniono na skład i szwalnię. Dominikanki zajmujące do tej pory klasztor przeniesiono do Piotrkowa. W Sochaczewie znalazły się one na początku XVII w., około 1609 r.. Pierwotnie zbudowano dla nich drewniany budynek, w miejscu którego w roku 1748 Anna Łuszczewska z Nieborowskich ufundowała murowany klasztor. W byłym klasztorze dominikanek umieszczono sztab 3 brygady piechoty i 1 pułku strzelców pieszych, dowodzonych przez płk Piotra Szembeka.
27 grudnia 1355 r., 665 lat temu doszło do
Książę Siemowit III zawarł w Kaliszu nowy układ z Kazimierzem Wielkim, regulujący sprawy Mazowsza. Król nadał wówczas Siemowitowi III w lenno posiadłości księcia Kazimierza I (zmarłego 26 listopada 1355 r.): ziemię warszawską, zamki w Ciechanowie i Sochaczewie oraz Wiskitki, Nowogród i Nowy Dwór. Prócz tego król potwierdził Siemowitowi III posiadanie zamków i ziem: Czerska, Rawy, Gostynina i Liwu. Wystawiony wtedy dokument omawiał też powinności lenne księcia, przede wszystkim obowiązek pomocy przeciwko nieprzyjaciołom króla, wśród których wymieniono specjalnie Litwinów. Z drugiej strony król obiecał księciu, że będzie bronił jego ziem przed wrogami. Dokument stwierdził też, że książę i jego synowie obowiązani będą do składania hołdu lennego tylko Kazimierzowi Wielkiemu i jego męskim potomkom. Po śmierci Kazimierza, Siemowit miał otrzymać Płock wraz z okręgiem, a także Wyszogród i Płońsk. Równocześnie Siemowit otrzymał od króla Zakroczym i Wiznę na 3 lata zobowiązujące się wspomagać Kazimierza w ufortyfikowaniu Wizny, gdyby zaszła potrzeba i nie wprowadzać w ziemi zakroczymskiej nowych podatków, a także nie uciskać ludzi biednych jak i rycerzy. Zwrot o nieuciskaniu poddanych jest bardzo charakterystyczny i zdaje się potwierdzać opinię Długosza o wyjątkowo ciężkiej i twardej ręce księcia.
