Na początku lat 30-tych, po przyjęciu partii 10 tysięcy rkm-ów produkcji belgijskiej i po rozpoczęciu jej wytwarzania w Polsce, okazało się, że karabin można jeszcze dopracować i poprawić. Zarówno jego konstrukcję jak i funkcjonalność. Z początku udoskonalenia dotyczyły wzmocnienia i przekonstruowania elementów wewnętrznych broni. W dalszej kolejności przystosowano karabin do strzelań przeciwlotniczych zaopatrując go w podstawę muszki kołowej. W celu jeszcze lepszego przystosowania do strzelania w pozycji leżącej, zmieniono kształt kolby tak, by broń opierała się wyżej na ramieniu. Kolbę ukształtowano na podobieństwo elkaemu wz. 1908/15. Popularnie nazywano ten kształt kolby jako „rybi ogon”, zaś w terminologii wojskowej to po prostu długa kolba. Ta właśnie wersja znajduje się na ilustracji.
Rola taktyczna erkaemu, organicznej broni wsparcia najniższych ogniw taktycznych, czyli drużyny piechoty i plutonu kawalerii, sprawiła, że był to najczęściej spotykany typ karabinu maszynowego w Wojsku Polskim. I jako taki odegrał niebagatelną rolę wspierając żołnierzy polskich w Bitwie nad Bzurą.
Krzysztof Haładaj
