Lekki karabin maszynowy wz. 1908/15 Maxim powstał przez modyfikację cekaemów tego systemu, z pozostawieniem wodnego chłodzenia lufy i zamianą tylców na kolbę i chwyt pistoletowy oraz zamianą ciężkiej podstawy saneczkowej na lżejszy dwójnóg. Spis uzbrojenia dokonany w roku 1938, który w części dotyczącej Maximów zapewne nie uległ znaczącym zmianom do wybuchu wojny, wykazywał liczbę 7 444 lkm wz. 1908/15. Przed wojną elkaemy tego systemu znajdowały się w zasadzie głównie w uzbrojeniu jednostek wsparcia: artylerii, saperów, taborów. Od 1932 roku wszystkie 10 pułków artylerii ciężkiej otrzymało po 2 elkaemy na każdą z 9 baterii pułku, do obrony bezpośredniej baterii i strzelań przeciwlotniczych. Także artyleria lekka została przezbrojona w Maximy wz. 1908/15, co nastąpiło w roku 1934. Wszystkie 31 pułków artylerii lekkiej otrzymało także po sekcji liczącej 2 elkaemy na baterię. Oprócz jednostek regularnych, siły lądowe WP w kampanii wrześniowej objęły zmobilizowane terytorialne jednostki rezerwy – Obronę Narodową. ON składała się z 82 batalionów aż pięciu różnych typów organizacyjnych. W plutonach kompanii strzeleckich podstawową lekką bronią maszynową ON były między innymi lekkie karabiny maszynowe Maxim wz. 1908/15. Jeden egzemplarz tej broni znajduje się w zbiorach Muzeum Ziemi Sochaczewskiej i Pola Bitwy nad Bzurą.
Krzysztof Haładaj
