W połowie lat trzydziestych Wojsko Polskie otrzymało długo wyczekiwaną armatę przeciwpancerną. Armata wz. 1936 była sprzętem nowoczesnym, o niskiej sylwetce, co utrudniało jej wykrycie w terenie. Posiadała tarcze nachylone pod dużym kątem, skutecznie chroniące obsługę przed ogniem karabinowym. Półsamoczynny zamek zapewniał jej dużą szybkostrzelność praktyczną.
Umowa zawarta z firmą Bofors Aktiebolaget pod koniec listopada 1935 r. obejmowała wykonanie 300 armat w Szwecji oraz dostarczenie 50 sztuk w elementach do zmontowania w kraju. Produkcję seryjną nowych armat rozpoczęto w lipcu 1936 r. Ogółem wyprodukowano w Polsce 1175 armat, z czego ok. 120-146 sztuk sprzedano za granicę.
W sierpniu 1939 r., w przeddzień wybuchu wojny, kompanie ppanc. w czynnych pułkach piechoty miały po 9 armat. Tym samym w czynnej dywizji piechoty znajdowało się 27 armat przeciwpancernych 37 mm wz. 1936. W rezerwowych pułkach piechoty, w.g. planu mobilizacyjnego miały być kompanie ppanc. z 4 armatami, jednakże stany faktyczne były często inne. W kawalerii pułkowe plutony ppanc. liczyły po 4 armaty. Tym samym trzy-pułkowe BK miały na stanie 12 armat i ewentualnie 2 w przydzielanym batalionie strzelców. Cztero-pułkowe BK miały 16 armat ppanc. + ew. 2 w batalionie strzelców.
W bitwie nad Bzurą armaty wz. 1936 odegrały ważną rolę w zwalczaniu pancernych pojazdów rozpoznawczych przeciwnika, a pozostałości Wielkopolskiej i Podolskiej BK, połączone w Warszawie w Zbiorczą BK (15., 17., 9. I 14. P.Uł.) w dniu 25 września miały jeszcze 8 armat przeciwpancernych Boforsa.
W Muzeum Ziemi Sochaczewskiej i Pola Bitwy nad Bzurą znajduje się jeden zachowany egzemplarz tej wspaniałej broni.
Tekst i rysunki: Krzysztof Haładaj
